Σώμα Χριστού κατ’ εξοχήν τα λείψανα ...
Βλέπετε αυτά που λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τα λέει στη Δύση ο άγιος Αυγουστίνος. Και προσέξτε κάτι πολύ όμορφο, αυτό ιδιαιτέρως ισχύει για τους Μάρτυρες. Αυτό είναι μια πάρα πολύ όμορφη διακήρυξη που υπάρχει μέσα στους αιώνες για τους Μάρτυρες. Γιατί αν για όλους τους Χριστιανούς λέγεται αυτό το πράγμα, ότι είναι μέλη Χριστού, πολύ περισσότερο αυτό ισχύει για τους Μάρτυρες. Για εκείνους πια δεν αμφιβάλουμε ότι είναι μέλη Χριστού γι’ αυτό και τα λείψανά τους είναι μέλη Χριστού, γι’ αυτό τα τιμούμε. Οι θρήσκοι βέβαια πάνε στα άγια λείψανα, γιατί περιμένουν να γίνει κάποιο θαύμα για το ένα, για το άλλο. Δηλαδή πάντα πηγαίνουν από συμφέρον. Αυτό είναι ο θρήσκος άνθρωπος. Ο θρήσκος άνθρωπος βλέπει τον Θεό σαν κάτι που θα του δώσει κάτι για να πάρει αυτό που θέλει. Προσφέρει κάτι στους αγίους, στον Θεό, για να αποκτήσει την εύνοιά τους και να πετύχει κάτι. Αυτό είναι ο θρήσκος, έτσι ήταν και όλες οι θρησκείες του κόσμου πράγματα. Στον Χριστιανισμό δεν έχουμε αυτό το πράγμα.
Λοιπόν τα λείψανα των αγίων δεν τα τιμούμε επειδή κάμνουν θαύματα, και τρέχουμε να τα προσκυνήσουμε για να γίνει το θαύμα και σε μας. Τα λείψανα των αγίων τα τιμάμε επειδή είναι μέλη του Σώματος του Χριστού. Να, στη Δύση, δύο κείμενα που είναι πολύ συγκινητικά, το ένα γράφτηκε την εποχή των διωγμών και λέει κάτι συμβουλές. Ένα υπέροχο κείμενο είναι, δεν ξέρουμε πότε γράφτηκε πραγματικά. Γράφτηκε πριν τελειώσουν οι διωγμοί, αλλά μετά μπήκε ότι το έγραψε ένας Πάπας την Ρώμης, ένας επίσκοπος από τους πρώτους γύρω στο 150, ο Πίος ο Α’. Λέει εκεί, «φρόντιζε, να κηδεύεις, των αγίων Μαρτύρων τα λείψανα, τα σώματα, ως μέλη Θεού». Ένα άλλο κείμενο, αυτό είναι γύρω στο 400, βρέθηκε σ’ ένα βάζο με λείψανα, κάτω από μια Αγία Τράπεζα, σε μια αρχαία εκκλησία στην Αλγερία. Την εποχή εκείνη ήταν χριστιανική και η Αλγερία, ακόμη ο Μουσουλμανισμός δεν είχε εμφανιστεί. Εκεί είχαμε τις εκκλησίες της βορείου Αφρικής που ήτανε πάρα πολλές. Κάτω από μια Αγία Τράπεζα βρέθηκε αυτό το 1926 σε ανασκαφές, βρέθηκε ένα βάζο με λείψανα και έλεγε, «σ’ αυτό το άγιο βάζο θα συναχθούν μέλη Χριστού». Δηλαδή όταν κατασκευάστηκε επειδή θα βάζαν μέσα λείψανα αγίων, γιατί θα έμπαινε κάτω από την Αγία Τράπεζα, «σε αυτό το άγιο βάζο θα συγκεντρωθούν μέλη Χριστού». Ποια είναι τα μέλη του Χριστού; Είναι τα λείψανα των Μαρτύρων. Και επειδή και σε Ανατολή και σε Δύση τα ίδια πιστεύανε, τα ίδια λέγανε, να πάμε στην Ανατολή και να ρθούμε εδώ στη Θεσσαλονίκη. Στη Θεσσαλονίκη, λοιπόν, πολύ αργότερα, χίλια μετά από αυτό το βάζο που αναφέραμε στην Αλγερία, εδώ ήταν αρχιεπίσκοπος ο Συμεών ο μέγας λειτουργειολόγος, ο τελευταίος αρχιεπίσκοπος της ελεύθερης Θεσσαλονίκης, ο οποίος εκοιμήθη λίγο καιρό πριν κατακτήσουν την πόλη οι Τούρκοι. Ο Συμεών Θεσσαλονίκης μας λέει κάτι υπέροχο, ότι στα εγκαίνια του ναού, από την προηγούμενη μέρα, βάζουνε πάνω στην Αγία Τράπεζα, ενός γειτονικού ναού, λείψανα Μαρτύρων. Το πρωί τα παίρνει ο αρχιερεύς αυτά τα λείψανα, τα βάζει στο δισκάριο, εκεί όπου βάζουνε τον άρτο που γίνεται Σώμα Χριστού. Στο δισκάριο όπου τοποθετείται το Σώμα Χριστού, βάζουν τα λείψανα των Μαρτύρων και τα πηγαίνουν στο νέο ναό που θα γίνουν τα εγκαίνια και τα τοποθετούν στη νέα Αγία Τράπεζα. Τι λέει τώρα εδώ ο άγιος Συμεών ο αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης; Λέγει ότι αυτά τα λείψανα τοποθετούνται στην Αγία Τράπεζα του προηγουμένου ναού και κατόπιν τα αίρει ο αρχιερεύς στο δισκάριον, όπως το Σώμα του Χριστού, διότι κι αυτά είναι μέλη του Σώματος του Χριστού. Τα τιμάει δηλαδή σαν να τιμάει το Σώμα του Χριστού, διότι, το λέει καθαρά, εάν για όλους λέγεται ότι είστε Σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους, αυτό κατ’ εξοχήν ισχύει για εκείνους οι οποίοι θυσίασαν τον εαυτό τους για τον Χριστό. Λοιπόν τα λείψανα των αγίων είναι μέλη Χριστού, κατ’ εξοχήν. Εμείς, βέβαια, πρέπει να είμαστε μέλη Χριστού, κατά πόσον το καταφέρνουμε, αν και κοινωνούμε συχνά και ξέρω ‘γω ... κατά πόσον είμαστε δεμένοι με το Σώμα αυτό, ή είμαστε άρρωστα μέλη του Σώματος αυτού είναι άλλη υπόθεση. Αλλά για τους Μάρτυρες δεν αμφιβάλουμε. Και κάτι άλλο. Ένας άλλος θεσσαλονικεύς άγιος, ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας, λέει κάτι υπέροχο. Λέει πάλι για την Ευχαριστία, ότι εμείς όταν παίρνουμε το Σώμα του Χριστού ... ενώ όταν παίρνουμε μια τροφή, την τροφή την χωνεύουμε και παίρνουμε τα θρεπτικά συστατικά και όλα αυτά γίνονται δικές μας πρωτεΐνες, ας πούμε. Εδώ, λέει, συμβαίνει το αντίθετο, παίρνουμε τον Χριστό και αφομοιωνόμαστε εμείς με τον Χριστό, διότι υπερισχύει το ισχυρότερο, ο Χριστός. Δηλαδή ενώ όταν παίρνουμε τροφές αφομοιώνονται με μας οι τροφές, όταν παίρνουμε το Σώμα και Αίμα Χριστού, εμείς αφομοιωνόμαστε με τον Χριστό. Δεν μεταβάλλεται Εκείνος σε μας, εμείς μεταβαλλόμαστε σε Εκείνον και είμαστε Σώμα Χριστού, μέλη του Χριστού. Και κάτι για τους Μάρτυρες, κάτι πολύ όμορφο που λέγει ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας, «οι Μάρτυρες αισθάνονταν τόσο πολύ ενωμένοι με το Σώμα του Χριστού, ώστε προτιμούσαν να τους κόψουν τα δικά τους μέλη, τα χέρια, τα πόδια, το κεφάλι, παρά αυτοί να κοπούν από το Σώμα του Χριστού». Δηλαδή θεωρούσαν ότι η ένωση με το Σώμα του Χριστού είναι μεγαλύτερη απ’ ότι η ένωση των δικών τους μελών με τον εαυτό τους. Και συγκρίνετε τώρα το πώς ... τι ζούμε εμείς οι θρήσκοι που πάμε στις εκκλησίες με μεγάλο σεβασμό. Έξω από την εκκλησία μπορεί να κάνει κανείς ότι θέλει, μέσα στην εκκλησία ... α, εδώ είναι οίκος Θεού, αμέσως αλλάζουν όλα, θαρρείς και έξω ήταν οίκος του διαβόλου. Θαρρείς και έξω δεν υπάρχει Θεός, μόνο όταν μπούμε στην εκκλησία, τότε γινόμαστε παναγίες. Ξαφνικά όλα αλλάζουν. Και με προσοχή γιατί μας βλέπουν όλοι οι άλλοι ...
Βλέπετε την διαφορά. Τα τόνισα όλα αυτά για να καταλάβουμε ότι πολλά πράγματα που τα θεωρούμε ότι αυτό είναι ο Χριστιανισμός, δεν είναι, και είναι τελείως τα αντίθετα. Δηλαδή έχουμε καταντήσει στο σημείο, αυτά που καταδίκασε ο Χριστός, αυτά να θεωρούμε τα σωστά. Και να επιδεικνύονται αυτά τα πράγματα από τους ευσεβείς για να πάρουνε τον έπαινο των ανθρώπων, αλλά δεν θα πάρουν έπαινο από τον Θεό όσοι επιδεικνύουν ευσέβεια. Είδαμε όλα αυτά τα πράγματα πόσο διαφορετικά είναι από αυτά που συνήθως ζούμε. Θα μου πείτε, τι τα λέμε αυτά; Μπορεί να αλλάξουν αυτά, να γίνουν αυτά, μπορούμε να ζήσουμε σαν να είμαστε ενωμένοι σε ένα Σώμα με τον Χριστό; ...
Οι Χριστιανοί δεν ξέραν τι θα πει φόβος, θλίψη ...
Προσέξτε σε ένα άλλο σημείο που διαφέρουνε. Με τον φόβο. Εάν νιώθουμε αυτή την αγάπη, αυτή την ένωση, με τον Χριστό ... πολλές φορές το να αγαπάς κάποιον καταντάει, ο άλλος, να σε θεωρεί βλάκα και να σε εκμεταλλεύεται, δεν συγκινείται με την αγάπη, αλλά αντίθετα ... δηλαδή άμα δείξεις πολύ αγάπη σε έναν επαγγελματία ζητιάνο δεν ξεκολλάει από σένα ... Τέλος πάντων, ας το αφήσουμε, αλλά τουλάχιστον ας έχουμε την νοσταλγία της αληθινής ορθοδοξίας, του αληθινού Χριστιανισμού. Μη νομίζουμε, δηλαδή, ότι αυτό που κάνουμε εμείς είναι το τέλειο. Γιατί όποιος νομίζει ότι είναι σωστός εκείνος είναι στη μεγάλη πλάνη ...
Τώρα ένα άλλο πράγμα. Εάν δούμε πως αντιμετωπίζαν την κατάσταση, πως αντιμετωπίζαν τους διωγμούς, πως αντιμετωπίζαν όλες τις συμφορές, οι Χριστιανοί άλλοτε, θα δούμε κάτι που και σε αυτό το σημείο υπάρχει τρομακτική διαφορά από τους σημερινούς Χριστιανούς. Τότε δεν ξέραν τι θα πει φόβος. Σήμερα βλέπουμε στις εκκλησίες όλο να ασχολούνται, όχι ο αντίχριστος, όχι θα γίνει αυτό, όχι θα γίνει εκείνο, ότι θα γίνει πόλεμος, ότι το ένα, το άλλο. Αυτοί δεν είναι Χριστιανοί. Αυτοί που φοβούνται αυτά τα πράγματα ... ή αυτοί που φοβούνται ότι θα γίνει Δευτέρα Παρουσία. Οι πρώτοι Χριστιανοί περιμέναν, γιατί δεν γίνεται, γιατί δεν γίνεται, ... χάναν την υπομονή τους. Το βλέπουμε στα κείμενα της Καινής Διαθήκης ότι ανυπομονούσαν να γίνει η Δευτέρα Παρουσία. Σήμερα οι θρήσκοι τρέμουνε, «ου, να μη γίνει η Δευτέρα Παρουσία και καταστραφούμε», και τέτοια ... Και τρέμουνε. Αυτό δείχνει πόσο διαφορετικοί είναι οι σημερινοί, οι θρήσκοι, που νομίζουν ότι είναι Χριστιανοί από τους αληθινούς Χριστιανούς των πρώτων αιώνων.
Δηλαδή, τι νιώθανε οι πρώτοι Χριστιανοί ... ας πούμε η χαρά, ήταν ένα χαρακτηριστικό τους. Σήμερα βλέπουμε ένα σωρό Χριστιανούς που γεμίζουν τις εκκλησίες και είναι κάτι πρόσωπα, έτσι, θλιμμένα και θλιβερά ... σοβαρά, βέβαια, σκεφτείτε αυτή η σοβαρότητα, πια, είναι το πιο αποκρουστικό πράγμα. Ο Χριστός είπε να γίνουμε παιδιά και οι άνθρωποι που πάνε στις εκκλησίες φροντίζουν να είναι σοβαροί. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να είσαι σοβαρός! Απαίσιο πράγμα! Ο απόστολος Παύλος λέει, Προς Γαλάτας, λέει, «ο δε καρπός του Πνεύματός εστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη» (Γαλ. 5,22), βλέπετε, μετά την αγάπη βάζει την χαρά, ε; Τρομερό! «Αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ. 5,22-23), η πίστη πήγε πολύ πίσω, στο γκάλοπ. Ενώ οι θρήσκοι τι έχουν; Το πρώτο πράγμα, η πίστη. Όχι, η πίστη δεν είναι το πρώτο πράγμα, γιατί αν έχεις πίστη και δεν έχεις αγάπη, ας πούμε, η πίστη σου είναι σαν τη πίστη του Σατανά. «Και τα δαιμόνια πιστεύουν και φρίσσουν» (Ιακ. 2,19). Τα δαιμόνια ξέρουν ότι υπάρχει Θεός, έτσι δεν είναι; Το να πιστεύεις, δηλαδή, ότι υπάρχει Θεός δεν κάνει τίποτα, τι να το κάνεις; Και οι Ιεροεξεταστές πιστεύανε, τι να τους κάνεις; Δηλαδή όταν έχεις μια πίστη συνδυασμένη με μίσος και κακίες και με αλαζονεία, ας αφήσουμε τις κακίες, μόνο η αλαζονεία φτάνει. Πάει, η πίστη δεν έχει κανένα νόημα. Γιατί νομίζουν πια, «α, εγώ πιστεύω, κανένας δεν πιστεύει σαν εμένα», κλπ. τα λένε αυτά. Λοιπόν, προσέξτε τώρα, είχαν την χαρά, έτσι; Δεν είχαν φόβο. Το λέγει ο άγιος Ιωάννης στην πρώτη καθολική επιστολή, «φόβος ουκ έστι εν τη αγάπη, αλλ’ η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον» (Α’ Ιωαν. 4,18). Εάν υπάρχει η αγάπη, και αγάπη δεν είναι απλώς η ανθρωπιστική αγάπη και τέτοια, είναι αγάπη, αυτή που είπαμε μέσα στο Σώμα του Χριστού, αγάπη προς τον Θεό και προς τα άλλα μέλη του Σώματος του Χριστού. Αυτή είναι η τέλεια αγάπη. Η αγάπη αυτή που είναι ανταπόκριση προς την αγάπη του Θεού, «αγαπώμεν Αυτόν ότι πρώτος Αυτός ηγάπησεν ημάς» (Α’ Ιωαν. 4,19), μας αγάπησε ο Θεός και τον αγαπούμε και μαζί με Αυτόν, όταν αγαπούμε τον Θεό αγαπούμε και τον πλησίον. Αυτή η αγάπη, λέει, δεν αφήνει φόβο, δεν υπάρχει φόβος στην αγάπη, αλλά η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον. Δεν υπάρχει φόβος όταν ζει κανείς μέσα στην αγάπη αυτή του Χριστού. Λοιπόν, τι βλέπουμε στον θρήσκο τον σημερινό; Όλο τρέμει, όχι, ο αριθμός του αντιχρίστου, όχι, ο αντίχριστος εδώ, ο αντίχριστος εκεί, τελικά έχει γίνει πανταχού παρών όχι ο Θεός αλλά ο αντίχριστος στην εποχή μας. Έτσι δεν είναι;